Conversa num bus
Isto escoitei-no antonte, e quería comenta-lo pois acho que é dessas cousas "paradigmaticas" que cando topas com elas nom das credo...
A cousa é que topaba-me eu no bus 22, de volta logo de jogar a partida de Aquelarre, perdido nos meus pensamentos. Nom acostumo ouvir nem espreitar as conversas dos demais, mais duas mulheres maiores preto de mim falabam dos seus filhos e empregarom um vocativo co que a gente adoita chamar-me, e por um segundo atendim ao que laticabam. Melhor tinha feito calquer outra cousa!....
----------------------
>Ay! ¿Y entonces tus hijos dónde están?
-Pues en la aldea, con los abuelos. Vamos mañana buscarlos. (sic)
>¡Ah! Con los abuelos. Que bien.
-Si, es que mis niños te quieren (sic) mucho a sus abuelos, mira tú. Y por unos que les quedan.
>Di que sí, di que sí. Pero seguro que se aburren mucho en la aldea.
-¡Oh no te creas! Si se lo pasan muy bien. El pequeño sobretodo, que le encanta.
>¡Ay! Pues eso está muy bien. Que los niños de hoy no saben como nosotras lo que es la vida de aldea.
-Hay, yo tampoco, que yo soy de aquí de La Coruña de toda la vida (...)
(
Interrompo: Isto é literal. Palavrinha de neno bo! A mesma "señora" que tem os pais "en la aldea" di que é "Coruñesa de toda la vida", paradigmal, já digem...)
(...) Pero mira por mi bien. Mientras no me vengan hablando gallego.
>¡Ay chica, te entiendo! Pero algo se les termina pegando ¿No?
-No si yo no tengo nada contra el gallego. Que es la lengua de mis padres. Pero ya les dije a mi madre el otro día que no les hablen asi (sic), que hay que estar en el mundo....
----------------------
(Repito, palavrinha de neno bo, ainda que os reis magos nom pensem o mesmo, isto é
verbatim o que digerom...)
E eu já nom sabia se rir ou chorar. Ao cheares á minha parada virei a vista e puidem olhar as duas mulheres, e vamos:
bu neno que movida... um quadro costumbrista de dous abrigos de pele e moita pintura... Quero voltar a Santiago já! Que há menos perigo de topar com estas "cousas"....